מטווח סטטי

"מטווח סטטי" הוא פרויקט רב-תחומי ורב-שכבתי מתגבש המבוסס על סיפור אמיתי של מרגל בהרי ההימלאיה ההודיים, ותחילתו במכתב שחיברה ויצרה הסופרת והאמנית הימאלי סינג סוין בשנת 2020.
במכתב הפונה להר, ובו בזמן מזמין להתכתבות אמנים, מטפלים ואנשי רוח ותרבות מרחבי העולם, מעלה הימאלי סינג סוין מחשבות ושאלות בנוגע לחוסר נראות, תודעה, רוח, דליפה רדיואקטיבית, התפוררות ומשבר, תרבות גרעינית, דחיקה לשוליים חברתיים ופוליטיים ואשליות מזדמנות. אוסף העבודות שנארג עד כה ב״מטווח סטטי״ כולל בין השאר את המכתב עצמו, גוף אמנים, מלאכת רקמה, חותמת הבול, אנימציה, עבודות קול ותרגום.

הר יקר, الجبل العزيز,

كيف يمكن تحريكك؟ איך אפשר להזיז אותך? أو نقلك، זאת אומרת להניע, אבל גם לעורר רגש ولكن أيضًا أن استخرج إحساس ما منك، לגרום לך לבכות כי משהו היה יפה מדי, או (אולי) כואב מדי أو (ربّما) لأنّه مؤلم.
لقد تمّ نقل جبل من قبل. כבר הזיזו הר בעבר. نقلتها آلهة قردة في بحثهم عن أعشاب طبيّة جعلت نفسها غير مرئيّة، لأنّ الدواء هو وسيط، طريق، حبّة، انسكاب، بقعة؛ קופי אלים אשר חיפשו עשבי מרפא שהפכו אותם לבלתי נראים, כי התרופה היא אמצעי, היא דרך, גלולה, דליפה, כתם; הרפואה היא דימוי. الطبّ هو صورة. אז האל הקוף תלש את ההר בידיו והעיף אותו על פני האוקיינוס, اقتلع الإله القرد الجبل كلّه بيديه وطار به عبر المحيط. تردّدت أمواج صوتيّة من المُسكَتين عن بعد. גלי קול נדדו מהמושתקים במרחקים.

באותו היום שבו קופי אלים הזיזו הר, עמדו הגאות והשפל מלכת, הירח חדל להטיל את כישופו; הזמן עצמו הפך חולה, סבלני. لم يتحرّك المدّ والجزر في ذلك اليوم (الذي نقلت فيه القردة الآلهة الجبل)، ولم يلقِ القمر بسحره المعتاد؛ השמש סירבה לזרוח, והחשכה לא היתה – החשכה לא היתה  – לא היתה עוד – חשכה. حتّى الوقت نفسه أصبح مريضًا، عليلاً، ورفضت الشمس أن تُشرق، والعتمة لم تكن – العتمة لم تكن – لم تكن – عتمةً. באוויר עמד ריח של גופרית, אבל הכוכבים עדיין היו בשמים. كانت رائحة الأجواء كبريتيّة، ولكن، ظهرت النجوم. וההר זז, وإذ وجد الجبل نفسه يتحرّك، ההר הרגיש. الجبل يشعر.

من وجهة نظري، أنا ربّانيّ أو مبجّل، أنا إله مختلف، إله مُشعّ، ساطع، قُزحيّ، أنا أنت، أجل. מנקודת התצפית שלי אני אלוהי ונשגב. أنت خطأ، تفكّ شيفرتي. אני אל שונה, אני אל קורן, זוהר, מחליף צבעים, אני אתה, אאא. الجبل الذي يحتضن الله، خلل في القصّة. في البداية – שגיאה בהצפנתי.
ההר המחבק את האל – תקלה בסיפור. מהתחלה – אני מתפתל סביב החלקים הסלעיים שלך שתוחבים את דופנות המתכת שלי, أتململ حول الأجزاء الصخريّة التي تخزّ جوانبي المعدنيّة، הסדקים שדוחפים את האנטנה שלי, אבל בסוף אנחנו מתקרבים זה לזה. الأخاديد التي تلكز هوائيّتي، ولكنّنا نتقرّب من بعض في النهاية. זה לזה. من بعض.

خفّتي النوويّة التي يوازنها ثباتك التكتونيّ تمكّننا من أن نبقى مرفرفين في الفراغ. הקלות האטומית שלי, מאוזנת ביציבות הטקטונית שלך, מאפשרת לנו להמשיך לצוף בחלל.

אתה המספר הכול-יודע. أنت راوٍ كليّ العلم. הגוף השני והגוף השלישי, הבסיס והראש. ضمير المخاطَب والغائب. الأساس والذروة. أسترق النظر إلى المستقبل، שא עיניך אל העתיד, أصبح أنا أيضًا كليّ الوجود، أنقُرُ في عروق العالم. في العروق السامّة التي لهذا البيت الشعريّ. אני נוכח גם שם, זורם בעורקי העולם, בעורקים הארסיים של המילים האלה. כאלה, كهذه.

أنا التعويذة، אני המשושה, قمّة الرأس، הקודקוד, الحبيب الغدّار، המאהב המפוקפק שלך, מחלחל ומתפשט לכל כיוון, أتسرّب لكلّ الاتّجاهات، מוכתם באוויר, يلوّثني الهواء، מזהם את עצמותיך, ألوّث عظامك، מתכלה באיבריך כמו קצף שפורץ מתוך מכונה ישנה, ترسّبات في أعضائك كالرغوة المنبعثة من ماكينات قديمة، ומצית תשוקה מהסוג שנגמר ביצירת מופת שמתפוגגת. تشعل صبابة تنتهي بتحفة فنيّة مندثرة. כתב יד מוכתם, לא קריא, מחוק. זהו מות המכתב. نصّ ممحي، غير مقروء، كُتب عليه من جديد. תו. موت المكتوب. حرف.

אני מרגל. אני מים. פלינדרום, أنا جاسوس، أنا الشمس. הראייה שלנו את עצמנו נקלעת בבומרנג אל תוך הדימוי העצמי שלנו قلب مستوٍ، בלופ אינסופי של רפלקסיביות. كما لو أنّ رؤيتنا لأنفسنا تُحلّق، تُخفق، وتعود لرؤيتنا لأنفسنا في حلقة انعكاسيّة لانهائيّة. أجل، אה, أكّدت الذات، لذلك الآخر، التابع، يتأرجح ما بين النعم واللا. העצמי אישר, ולכן האחר, המוכפף, מתחלף בין כן ולא. כן, نعم مع العلم أنّه أن تكون مختلفًا يعني أن تكون ذاتًا. الثالث — ולדעת שלהיות שונה זה להיות עצמי. اثنان وواحد وأيضًا العدم الدياليكتيّ؛ אני השלישי – שתיים ואחת וגם הדיאלקטית הנעדרת; אפס. صفر.

عرفت ما جاء أولاً. إلهة إلى الأبد، سالفة، مرّ الزمن من خلالك.
כבר ידעת מה הגיע קודם. לנצח אלילה, זקנה, הזמן חולף דרכך.

رأيت المشهد المهيب المتعرّج، الأنهار والمدى الرائع. مراقبتي رشحٌ. هي الكبر في السنّ. ראיתי את הנשגב הקוצני, הדוקרני, המחורץ, את הנהרות ואת הרכסים המפוארים. أنت خمّرت عواصف رعديّة، انهيارات ثلجيّة، سيول جليديّة لتتقيّأني من جسمك. قاومت، أشعّت الفوتونات بينما خسرت طاقتي. ההשגחה שלי דולפת. היא זִקנה. רקמת סופות רעמים, מפולות שלגים, גלי קרחונים, רק כדי להעלים אותי מגופך. الآن، تحضنني قريبًا، حتّى عندما أجعلك تتلاشى بمجرّد وجودي. התנגדתי, הקרנתי חלקיקי אור, איבדתי אנרגיה. עכשיו אתה מחבק אותי קרוב, אפילו שהקִרבה אליי ממוססת ומפוגגת אותך. גופים שזורים, אחד נותר בריא, מלא, והשני מתרוקן. الأجسام متشابكة، بقي جسم واحد يتغذّى، بينما استُنزِف الآخر. האם כך מרגישים בימינו כשגופים קרובים? أهكذا تشعر الآن الأجسام القريبة لهذا الدرجة؟

כדי להיות בסדר, אבל איך זה בכלל קשור לסדר, من أجل أن تكون، ولكن كيف يمكن أن يكون للوجود نظامًا، للوجود رائحة، لاذعة، أو هل للوجود هالة، ولكن أن تكون يعني أيضًا أن – لا تكون. ל״היות״ יש ריח, צורב, או של״היות״ יש הילה, אבל להיות זה גם לא להיות. أن تفنى من التكديس، أن تكون كتلة وحشيّة بما فيه الكفاية كي تفنى دون أن يكشف أحد ذلك. כלומר להשמיד מתוך הצבירה, צבירה מפלצתית מספיק כדי להשמיד כלאחר יד. עליך לא להיות.

عليك ألّا تكون.

أنا شاهد، אני עד, أنت عرّاف אתה חוזה.

צרבתי מערות ספיר במעיים שלך, יש לך בחילה, أحرقت كهوفًا من الياقوت في أحشائك، הסטטי הוא קאוסטי, הוא דביק, הוא מגרד את השלג על מצחך הנוטף אל עבר הנהר הקדוש ביותר. أنت تشعر بالغثيان، الجامد كاوٍ، يلتصق، מדע. يبرش الثلج عن جبينك ويتساقط في أقدس الأنهار. عِلْم.

تظهر سيّدة حاملة قدحًا من الألمونيوم، גברת מופיעה עם כוס אלומיניום, تجمع ما تعتبره مياه مقدّسة، אוספת לתוכה את המים הקדושים מבחינתה,

שאיפה – شهيق –

נשיפה,

زفير،

ترتشف الماء، היא לוגמת את המים, ואז חופנת אותם בשתי ידיה ומתיזה על מצחה, ثمّ تضمّه بكلتَي يديها وترشقه على جبينها، تخترق قطرة شبكيّة عينها، تضغط على عينيها وتغلقهما. ثمّ تفتحهما ترى لونًا بنفسجيّ للحظة، أزرق، טיפה מנקרת את רשתית העין שלה, היא לוחצת את עיניה ואז פוקחת ורואה לרגע סגול ואז כחול. تتحوّل قزحيّتاها للون رماديّ-أخضر مخيف، وتعتقد القريّة أنّها إمّا ساحرة أو إلهة، ويبقونها قريبة لحدّ ما – ولكن بعيدة. הצבע של קשתיות עיניה הופך לירוק-אפרפר מסתורי, ואנשי הכפר חושבים שהיא מכשפה או אלילה, ושומרים אותה בקרבתם.

לא היה לה, או לאף אחד אחר, מושג כי הם ימותו מהתפילה. ما لا تعرفه، ولا يعرفه أحد آخر أيضًا، هو أنّهم سيموتون من الصلاة. يتدفّق نهر الغانج إلى داخل شقوق الأرض كما تدخل أشعّتي إلى العيون وترنّ في آذان المُصلّين. נהר הגנגס זורם אל תוך הסדקים באדמה בעוד קרני האור שלי חודרות לעיניהם ומצלצלות באוזניהם של המתפללים. قرابين طنّانة، ولكن لإله آخر، إله مشعّ. הם מזמזמים מנחות, אבל לא אליי, לאל אחר, לאל קורן.
أستمدّ قوّتي من البلوتونيوم، أفٌّ! سُميّت على أسم بلوتو، كوكب الشخصيّات غير المرغوب بها؛ אני מופעל על ידי פלוטוניום, פייי-יו! על שמו של פלוטו, כוכב לכת של אישיות בלתי רצויה; הכוכב הדחוי, הלא יציב, האחר النجم المنبوذ، الشارد، الآخر.
אם אתה מסוחרר עכשיו, إذا كنت تدور الآن، أنا الكامل المستقبليّ. אז אני העתיד המושלם עבורך. אם אתה הנס, אז אני הקוסם. إذا كنت الأعجوبة، أنا الساحر. أنت النسيان، אתה נשכח, העוצמה שלי היא רעל בכל הגלקסיה, كُموني سمٌ في كلّ الكون، נוזל איטי.
איייייייי. טייייייייייי. رشح بطيء. بطييييييييييييييييييء

إذا كنت نُصبٌ تذكاريّ، إذًا أنا عنيف. אם אתה אנדרטה, אז אני אלים. ببطءٍ شديدٍ، לאט-לאט, אבל לא האיטיות שהיא תוצאה של מצב מנוחה או הכרת תודה, האיטיות שמרגישה כמו לב חולה, כזה שדולף לטקס, לאמונה, ليس البطء الذي هو حالة بقايا الامتنان، ولكنّه النوع الذي يعطي شعور الحمّى في القلب، כזה שמטפטף לכבד, מחלחל לתוך האף והנחיריים, אל תוך הפה, שוחק לשונות וגורם לשפה להישמע כמו חריקה אטומה, عنف يتسرّب إلى الطقوس، إلى الإيمان، כמו נוסחה ללא ניסוח. عنفٌ يدلف إلى الكبد، ويرشح لداخل الأنوف والمناخير والأفواه ويؤدّي إلى تآكل الألسنة ممّا يجعل اللّغة تبدو صريرة وبليدة، السحر بدون تهجئة. ممزّقة، مجزّأة، ذات معنى لا مبالٍ. لا انحراف، لا تفاوت، لا رغبة ساكنة. משמעות מרוסקת, מקוטעת, אדישה. كلمات. فاشلة. בלי סטיות, בלי פערים, בלי רצון רדום. فراغٌ، تجنّبه. מילים. נכשלות. חלל ריק, אל תיכנס. זה כל כך איטי, האלימות הזו, إنه بطيء جدًّا، هذا العنف، لدرجة أنّه يكاد يكون غير مسموع، שהיא כמעט בלתי נשמעת, وغير مرئيّ تقريبًا، כמעט בלתי נראית.

חבוט ונטוש, שקוע, פעמיים הוא מת. مركول ومهجور، غريق، במחצית הזו של החיים, בת 24,100 שנה, שברו אותי, פירקו אותי, שכחו אותי, חדלו מלדמיין אותי. مات مرّتين. תרדמה ארוכה ונסערת, אטומים מתפוצצים ומתפוררים, שחוקים משינה בעיניים פקוחות. في نصف الحياة هذه التي تستمرّ 24,100 سنة، تمّ تقطيعي، إلغاء ذِكري وتصوّري، سبات طويل ومتقَلقِل، ذرّات متفجّرة تتحلّل، النوم بعيون مفتوحة أنهكني.
أرى عصفور الدوري على ضفاف النهر. אני רואה דרור על גדות הנהר. يبدو أنّ رحلته كانت طويلة عبر صحراء الملح، كلّ الطريق من الجهة الأخرى للجبل حيث الأرض جافّة وحتّى البحيرة الرحّالة لا تتمتّع بحركتها. זה נראה כאילו הוא עבר מסע ארוך מאוד על פני מדבריות המלח, تبدو عجفاء، تبدو ناقصة، تبدو وكأنّها لم ترفرف أو تتدفّق منذ زمن. כל הדרך מצדו השני של ההר שבו האדמה צחיחה ואפילו לאגם הנודד אין שום הנאה בתנועה. لم تشعر بذلك الانجراف السهل الذي تحلم من خلاله بحياتها الحرّة، بانسجام، بموسيقى علاقاتها. הוא נראה דקיק, נעדר, נדמה כי הוא לא נופף בכנפיו או דאה כבר זמן רב. لم تزقزق من الفرحة كما تزقزق عندما تشعر بالأمطار، بالنار الخامدة، بالماضي المندثر. הוא לא הרגיש את אותו הסחף הקל שבו הוא חולם על חיי החופש שלו, באחדות, על מוזיקת היחסים שלו, הוא לא צייץ בהתרגשות כשחש את הגשם קרב. הלהבה פסקה, העבר חלף.
הכול הוא חריג. הכול בגדר חריגה. הדרור בודד, كلّ شيء شذوذ. ش-ذ-و-ذ. הוא מרגיש את חום הגוף שמתחת לאדמה, הוא דוחף מעצמו את העריצות, אבל גופו קטן והוא מתעייף במהרה. الدوري وحيد، يشعر بحرارة الأجساد تحت الأرض، הוא לא עשה מאום או בנה דבר כבר זמן רב מדי. يدفع المتجبّر إلى الخلف، ولكنّه صغير ويتعب بسرعة. لم يقم بشيء ولم يبنِ شيئًا منذ زمن طويل، לא קן, לא קומונה, לא שדה. لا عشّ، لا مجتمع، لا حقل.

السماء اليوم مُبهرة، نوويّة. השמים היום הם מחזה, חיזיון גרעיני.
מכשפת הכפר עוברת על פני הדרור שעכשיו מחרחר. تتخطّى ساحرة القرية عصفور الدوري، وهو في هذه المرحلة يئزّ. היא מסתובבת וחוזרת אל עבר הדרור, כאילו עיניה החדשות מסוגלות לראות מאחורי גבה. وكأنّ عيناها الجديدتان قادرتان على الرؤية من خلف رأسها، تستدير وتمشي عودةً نحو عصفور الدوري. ترفعه وتضمّه في راحتيها، يلهث الدوري، ويخفق. من الجلد إلى الريش، شيء ما ينضح بينهما. היא מרימה אותו וסופגת אותו בכפות ידיה, הוא מתנשף, מנופף. כף ידה לגופו, משהו קורה בין העור שלה לנוצה שלו. שפה סודית, שאינה ניתנת לפענוח, אינה ניתנת לזיהוי; זו שירה ללא תחביר. لغة سريّة، طلسم سببه شِعر الترابط غير القابل للتشخيص. אני מתאר לעצמי איך הם עפים זה לצד זה, רעלים שעוברים את סף התהום המשותפת, קרומים של גרורות ריריות חוצים את פני השמים. أتخيّلهما يحلّقلان بعيدًا الواحد بجانب الآخر، والسموم تنتقل بين عتبات التآزر، أغشية مخاطيّة تتفشّى عبر السماء.

איזוטופים של תלות הדדית.                         إيزوتوبات التكافل.

ما زال الغسق منتشرًا עדיין דמדומים. القمر يتضاءل הירח מתכווץ. النجوم، كالجزيئات في الهواء، تتصاعد في كلّ مكان وتشكّل مجموعات كوكبيّة جديدة. تتلألأ عينا المرأة بصفاء المياه الجليديّة. הכוכבים, כמו חלקיקים באוויר, משתנים ומגדירים קבוצות כוכבים חדשות. تذهب لاستعادة الأعشاب التي تنمو في قاعدة الجبل، الأعشاب تهتز. עיניה של האישה נוצצות בבהירות של מי קרחונים. היא הולכת להחזיר את עשבי המרפא הצומחים בבסיס ההר, הם רוטטים. היא מאכילה את הדרור בעשבים ותוחבת מעט במעלה החך שלה, תרופות ההר זורמות לתוכה בעודה בולעת את העשבים. تُطعم عصفور الدوريّ وتزمّ قليلاً سقف فمها، فيتدفّق عقاره إلى داخلها وهي تبتلع ريقها. הדרור מנופף בכנפיו ועף, האישה דומעת. يرفرف عصفور الدوري، يطير. المرأة تدمع.

יש לך תחושה כזאת, רק שאתה לא יודע איפה זה ממוקם או איך זה הגיע אליך. משהו כמו אובדן, המסמן את הסוף הקוסמי שלנו. لديك هذا الشعور، ولكنّك لا تعرف أين هو موجود أو كيف يأتي إليك. شيء ما كالفقدان. يشير إلى نهايتنا الكونيّة.

באהבה مع الحب،

الجاسوس המרגל

———————————————————————————————————————————————————–

ננדה דווי, שפירוש שמו הוא ״אלת האושר״, הוא הר הפטרון של ההימלאיה ההודית. במהלך המלחמה הקרה, בשנת 1965, ה-CIA שיתף פעולה עם לשכת המודיעין ההודית כדי להתקין מכשיר מעקב גרעיני על ההר, וכך ליירט נתוני טילים גרעיניים סיניים. אלת ההרים, מהפכנית טמפרמנטית, חוללה סערה עצומה, והמשלחת נאלצה לשוב על עקבותיה. המכשיר הוחבא בהר בכוונה להשיב את השימוש בו בעונה שלאחר מכן, אולם עד עצם היום הזה הוא לא נמצא וייתכן כי עדיין ממשיך לתקתק. מאז הצבתו ב-1965 הפלוטוניום מהמכשיר עלול עוד לדלוף להר. מקרים מסתוריים של סרטן התגלו בשפע בכפרים שבקרבת מקום, וההר נסגר מאז לתיירות.

בשנת 1978, בתקופה הקצרה שבה נפתח המקדש שעל ההר מחדש, נסע אבי, מטפס הרים, עם משלחת שצילמה את הננדה דווי. תמונתו של אבי הפכה לחותמת הדואר הרשמית של שירותי הטלגרף ההודי. במיזוג בין ההיסטוריה הציבורית להיסטוריה האישית, ״מטווח סטטי״ הוא מכתב ממכשיר הריגול אל ההר, המדמיין שהסרט, הבול, גופו, ועל כן גוף האמן, המכתבים, כולם נחשפו לקרינה, והם זוהרים בנשגב הגרעיני.

המוזיקה, אנלוגית לחלוטין, מתייחסת לקרבה שבין המוזיקה המקומית למוזיקה של אזור קומאון וגרוואל, שבו נמצא ננדה דווי, והאויגורים משינג׳יאנג שבסין, שם נמצא מתקן החקר הגרעיני לופ נור. המכנה המשותף מתאפיין בעיקר בשימוש בתופי קומקום זוגיים (נגאדה). נופי הסאונד הנלווים מושמעים על התופים הללו, שנעשו בעבודת יד עבור פרויקט זה, מנחושת טרופה ועורות עזים בכפר אלמורה. בהמשכיות לרעיון השידור ולרעיון היירוט, המשמשים כבסיס לעבודה, אנו משערים כי מכשיר הריגול האמריקאי המורכב מאנטנות רדיו ענקיות, שנועדו ליירט אותות שנשלחו על ידי טילים בליסטיים סיניים לתחנות הקרקע שלהם לצורך מיקום קואורדינטות, קלט גם קטעי מקצבים של אויגורים, ביטויים חשאיים של זהות תרבותית של המיעוט המוסלמי המדוכא והמצונזר בסין. ההקלטות משלבות תקלות, הפרעות ומוטציות גרעיניות.

1. באפוס ההודי העתיק, ראמאיאנה, אל הקופים הנוּמַן נשלח להרי ההימלאיה כדי להביא עשב זוהר קסום מהר התרופה. ההר מכוסה עשבים, ״אך כל עשבי ההר הפכו עצמם לבלתי נראים כשגילו שצייד-לקט מתקרב״. כשלא הצליח לזהות את העשב המסוים שחיפש, הנומן ״תפס בכוח את ראשו של ההר, מלא באלפי מינרלים, יחד עם עציו, פיליו וזהביו, וקרע אותו באלימות כך שהפסגה התפוררה וראשי מדרונותיו החלו להחליק מטה״. כך הוא תלש את ההר כולו והטיס אותו על פני המים.

2. בסיפור ההר הוא דנגירי, המקיף את מקדש ננדה דווי. העשב הזוהר הוא העשב המרפא המיתולוגי סנוויג׳אני, ״משיב החיים למתים״, שעדיין לא נמצא על ידי ההינדואים הדוגלים בעליונותה של הודו, שבגלימות הזעפרן שלהם מאמינים שהם עוד עשויים למצוא אותו, מה שיוכיח שהגיבור, ראם, אל היסוד של ההינדואיזם, הוא אמיתי, ובכך מייסדה של הודו כאומה הינדית.

3. להנומן ניתן תנאי אחד בלבד: לחזור לפני הזריחה. לכן הוא מסיט את השמש, מונע את אורה, ויוצא, כמו איקרוס, לקוסמוס כדי להשיב את הבריאות לנסיכים האנושיים החולים.

ناندا ديفي، والتي تعني "إلهة السعادة"، هو الجبل الراعي لجبال الهيمالايا الهنديّة. خلال الحرب الباردة في عام 1965، تعاونت وكالة المخابرات المركزيّة الأمريكيّة مع مكتب الاستخبارات الهنديّ لوضع جهاز مراقبة يعمل على الطاقة النوويّة على الجبل من أجل اعتراض بيانات الصواريخ النوويّة الصينيّة. إلهة الجبل، تلك الإلهة الثوريّة والمزاجيّة، أثارت زوبعة هائلة، ممّا أضطرّ البعثة أن تستدير وتعود من حيث أتت. تمّ إخفاء الجهاز الذي يعمل على طاقة البلوتونيوم في الجبل بنيّة إخراجه في الموسم التالي، ولكنّ لم يُعثر عليه بعد، ومن الممكن أنّه "ما زال يتكتك في مكان ما". من المحتمل أنّ يُسرِّب المولّد الذي يعمل على البلوتونيوم إشعاعات نوويّة على الجبل منذ عام 1965. ازدادت الإصابات الغامضة بمرض السرطان في القرى المحيطة، ومُنعت بعثات أخرى من الصعود إلى الجبل.

في عام 1978، أُعيد افتتاح المحميّة لفترة زمنيّة قصيرة، فتجوّل أبيّ في الجبل، وهو متسلّق جبال، بمعيّة بعثة لالتقاط صور جبل ناندا ديفي، حيث حوّلت خدمة التلغراف الهنديّة الصورة إلى طابع بريديّ. من خلال الخلط بين التاريخ العام وتاريخي الشخصيّ، "مدى جامد" هي رسالة من جهاز التجسّس إلى الجبل، يتخيّل فيها أنّ الفيلم، الطابع، جسده، وبالتالي جسد الفنّانة، كلماتها، رسائلها، كلّها تتعرّض للأشعّة النوويّة، تزهو في السموّ النوويّ.

الموسيقى تناظريّة بالكامل، تتداخل الإشارات وتتكامل مع الموسيقى المحليّة في إقليم كوامون وغارهوال حيث يقع جبل ناندا ديفي، مع الأويغور من شينجيانغ في الصين، حيث تقع منشأة لوب نور للأبحاث النوويّة، وبالأخصّ استخدام الطبول المزدوجة (ناغادا). يتم عزف المشهد السماعيّ المرافق باستخدام هذه الطبول، والتي تمّ صنعها يدويًّا من أجل هذا المشروع باستخدام النحاس المطروق وجلد الماعز في قرية ألمورا. وفقًا لموضوع العمل الأساسيّ، وهو الإرسال والاعتراض، نتوقّع أن جهاز التجسّس الأمريكيّ – وهو عبارة عن هوائيّة راديو عملاقة تعترض الإشارات التي تُرسلها الصواريخ الباليستيّة الصينيّة لقواعدها على الأرض لتحديد الموقع والإحداثيّات- تلتقط أيضًا مقتطفات من إيقاعات الإويغور، وربّما تعبيرات سريّة عن الهويّة الثقافيّة للأقليّة المُسلمة التي تتعرّض لقمع شديد وللرقابة. تدمج هذه الإشارات أخطاء، وتدخّلات، وطفرات نوويّة.

1. في الملحمة الهنديّة القديمة "رامايانا"، يُرسل الإله القرد "هانومان" إلى جبال الهيمالايا ليأتي بعشبة سحريّة متوهّجة من جبل الدواء. الجبل مُغطّى بالأعشاب، "ولكن، عندما علمت الأعشاب التي في الجبل أنّه قادم، جعلت من نفسها غير مرئيّة". عندما لم يتمكّن هانومان من إيجاد العشبة المطلوبة، "أمسك بقوّة بقمّة الجبل المليئة بآلاف المعادن والأشجار والفيلة والذهب، ومزّقها بعنف حتّى انهارت القمّة، وبدأت منحدراته تنزلق". ثمّ اقتلع الجبل بأكمله وطار به عبر المحيطات.

2. في القصّة، الجبل هو دوناجيري، الذي يحيط بمحميّة ناندا ديفي. العشبة العلاجيّة هي نبتة أسطوريّة تُسمّى "سانجيفاني"، أي "مُعيدة الحياة للموتى"، والتي لم يجدها حتّى الآن الهندوسيّين المتعصّبين المتجوّلين في الهند الذين يرتدون عباءات بلون الزعفران، ويؤمنون أنّه من الممكن أن يجدوا هذه العشبة، لإثبات أن الإله "رام"، وهو إله مؤسّس للهندوسيّة، هو إله حقيقيّ، وبالتالي سيحوّل الهند إلى أمّة هندوسيّة.

3. يُشترط على هانومان شرطًا واحدًا فقط: العودة قبل بزوغ الشمس. لذلك، يُحرّف هانومان مسار الشمس لمنع ضوئها، وينطلق، مثل إيكاروس، إلى الكون لاستعادة صحّة الأمراء البشريّين المرضى.

מהדורה מקוונת | מרץ 2021
דימוי: Static Range, animation still, 15 00, 2021. באדיבות האמנית.
תרגמה לערבית: מונא אבו בכר
תרגמה לעברית: שחר קרמר
גוף אמנים/יות:
דויד סוין טפסר (David Soin Tappeser) (1985) הוא מתופף, מלחין ג׳אז ופרפורמר המנגן על החבל הדק שבין מבנה לאלתור. דויד, יליד גרמניה, חי ועובד בין לונדון לדלהי. עבודת הסאונד שלו חוקרת מרחבים תוך שיבוש של תפיסת הזמן באמצעות סאונד וסיפורי קוד. רעיונותיו לגבי פעימות, פאזות וקיטועים מושפעים ממחקריו הנרחבים בהודו, נפאל ומקסיקו. ליצירת הצלילים עבור ״מטווח סטטי״ הוא למד את דפוסי המוזיקה האוגורית וכן צלילים טקסיים אחרים מההימלאיה. 

ג׳ורדן נסאר (Jordan Nassar) (1985) חי ועובד בניו יורק. עבודות הטקסטיל שלו עוסקות בהצטלבות בין תחומי מלאכה, מוצאים אתניים והרעיונות הגלומים בתוך מורשת ומולדת. נסאר מתייחס למלאכה מסורתית בעבודתו כמדיום יותר מאשר כנושא, ובוחן בעזרתה סוגיות סותרות הנוגעות לזהות ולמעורבות תרבותית באמצעות שימוש בדפוסים גיאומטריים המבוססים על מוטיבים ודימויים ממסורת רקמת היד הפלסטינית. עבודותיו הוצגו בין היתר בגלריית ג׳יימס כהן בניו יורק, במרכז לאמנות עכשווית בתל אביב, במוזיאון ויטני בניו יורק ועוד. ב״מטווח סטטי״ ג'ורדן מנסה להתחקות אחר המוטיב המקומי של פסגות הפנצ׳אצ׳ולי (בהרי ההימלאיה), המשותף למסורת הרקמה הפלסטינית, ויצר את עבודת הרקמה ״ננדה דווי ו״. 

שחר קרמר (1985) אמנית רב-תחומית, עורכת מדור האמנות במהדורה המקוונת של גרנטה, הגיבה למכתב "מטווח סטטי" בתרגום לשוני דיאלוגי בעברית ובערבית. הטקסט תורגם ולשתי השפות בניסיון לבסס את ההקשרים המקומיים העולים מהמכתב ולקרב את הרשת הדינמית ב"מטווח סטטי" למרחב המקומי. בהצטלבות הנרטיבית ובהתבוננות במכתב מנקודות מבט וזמן אחרות, היא מצאה את אותן הדמויות בנוף התרבותי והמקומי שלה. ההקשרים נוצרו מעצמם, מובלעים בתוך הסיפור שנשמע מוכר בקריאה ראשונית, ואף יותר בקריאה השנייה והשלישית.