וְאַתְחִיל לְהִתְוַדּוֹת!

סאלח חביב

אָכֵן אֵצֵא בְּבֹקֶר שֶׁל יוֹם רִאשׁוֹן בִּמְהֵרָה,
כְּמוֹ נְשִׁיקָה הַנִּתֶּנֶת בְּעַד חַלּוֹן…
כֵּן אֵלֵךְ וְיַעֲדִי הַכְּנֵסִיָּה,
אֶל הַכֹּהֵן לְיֶתֶר דִּיּוּק…
וְאַתְחִיל לְהִתְוַדּוֹת:
אֲנִי הוּא אֲשֶׁר שָׁבַרְתִּי אֶת עֲנַף הַמַּלְכוּת
וְהִבְעַרְתִּי אֶת הָאֲפֵלָה,
וַאֲנִי הוּא – עַצְמִי וּבְשָׂרִי – אֲשֶׁר נָתַתִּי פֶּרַח
לַשָּׂטָן בְּחַג הָאַהֲבָה…
וֽאֲנִי הוּא אֲשֶׁר הֵבֵאתִי אֶת הַתַּפּוּחַ אֶל תּוֹכִי כְּיָעֵל,
כְּיָעֵל הַמֵּיטִיב לְהִתְהוֹלֵל…
וּבַיָּד הַזּוֹ הָרַגְתִּי אֶת חֲתוּלַת יְדִידִי "סָלאָם",
מֵחֲשָׁשׁ שֶׁתִּהְיֶה בּוֹדֵדָה…
אַךְ לֹא גָנַבְתִּי אֶת נַעֲלֵי הַהֲרוּגִים וְאֶת שְׁעוֹנֵיהֶם,
וְלֹא נֶהֱנֵיתִי מִשִּׁנֵּי הַזָּהָב שֶׁלָּהֶם,
בְּבֹקֶר שֶׁל מִלְחָמָה אֲשֶׁר פִּקַּח עָלֶיהָ אֱלֹהִים.

وَأبدَأ بالإعتِرافِ !/صالح حبيب

سَأخرُجُ صباحَ الأحدِ مُسرِعًا،
مِثلَ قُبلةٍ تُرمَى مِنْ نافِذة…
سَأنطَلِقُ قاصِدًا الكَنيسةَ،
الكَاهِنَ تَحدِيدًا…
وَأبدَأ بالإعتِرافِ:
أنا هُوَ مَنْ كَسرَ غُصنَ الملكوت
وَأشعلَ العتمة،
وأنا هُوَ – بِشَحمِهِ وَلَحمِهِ – مَنْ أهدى وردةً
لِإبليسَ في عيدِ الحُبّ…
وأنا الَّذِي أطلَقتُ التّفّاحةَ في جَوفِيَ وَعْلًا،
وَعْلًا يُجِيدُ الغَلبَة…
وبهٰذِهِ اليَدِ قَتَلتُ قِطّةَ صَدِيقِي سَلام،
خَوفًا عَلَيها مِن الوحدة…
لٰكِنّي لَمْ أسرِقْ أحذِيةَ وساعاتِ القتلى،
وَلَمْ أتَمَتّعْ بِأسنانِهمِ الذّهبيّةِ،
غَداةَ حَربٍ أشرَفَ اللهُ عَلَيها.